Vandaag om kwart na 12 stuurde de maatschappij haar politici en wetenschappers een krachtig signaal vanuit de #Soundofsilence. Een muisstil en tegelijk oorverdovend signaal ging over pleinen en door straten in de grootste steden van ons land.
Hieronder leggen we jullie uit waarom we dit signaal de wereld insturen. Waarom de maatschappij nood heeft aan een positief perspectief.
United in the sound of silence
Onze maatschappij snakt naar een duidelijk perspectief. We hebben met z’n allen genoeg van de opgelegde beperkingen die geen rekening houden met de werkbaarheid en die de druk op de samenleving weinig verlagen. De #Soundofsilence vraagt geen geld, geen steun. We vragen wel een duidelijke visie. Waarom? Omdat onze maatschappij een tikkende tijdbom geworden is. Omdat oranje kruisen op social media niet langer genoeg zijn. Omdat we nood hebben aan samenhang en verbinding. Aan elkaar ontmoeten. Laat ons dat dan ook in een gecontroleerde, veilige omgeving doen.
Wat we vragen
#Soundofsilence wil mensen opnieuw verbinden en samenbrengen. En dat kan, coronaproof. Daarom vragen we:
- Een duidelijk perspectief: laat ons mensen samenbrengen op een veilige manier.
- Een werkbaar kader: dat gezond, logisch en redelijk is voor iedere sector.
- Een dosis vertrouwen: geen absolute cijfers, maar aantallen in functie van de capaciteit.
Waarom we dit vragen
Er zit druk op de ketel, achter elk deurtje en in elk tuintje. Hoe kan het ook anders. We leven al maanden zonder duidelijk perspectief en elk sprankeltje positief initiatief wordt genegeerd. We mogen rouwen met vijftig mensen, maar we mogen niet vieren. Nochtans zijn het die bijeenkomsten, blij of triest, die ons allemaal een duidelijk doel en zin geven. Ze brengen rust in de chaos.
Ook als dat met afstandsregels, mondmaskers en liters alcoholgel gebeurt. Deze voorzorgen zijn een absolute prioriteit. En nu die duidelijk ingeprent zijn, waarom moeten we ons beperken tot vijftig, honderd of tweehonderd mensen? Intussen weten we wat een bubbel is en dat we afstand moeten houden. Worden we er vrolijker van? Neen. Maar we doen het. Omdat het van ons gevraagd en verlangd wordt en omdat het van groot maatschappelijke belang is.
En met datzelfde verlangen vragen we nu een duidelijk perspectief. De burgerzin raakt stilletjes aan op. De drama’s in huiskamers, het verborgen psychische lijden en de relletjes op openbare plaatsen nemen toe. Logisch. Het aanbod is gefnuikt, het sociale weefsel is weg en er zijn niet genoeg alternatieven beschikbaar.
Voor wie we dit vragen
De supporters die naar een match toeleven, de vrijwilligers van liefdadigheidsorganisaties, de stewards bij grote evenementen die iedereen veilig houden, de artiesten die de longen uit hun lijf zingen voor de fans, vriendinnen die samen genieten van een dagje shoppen of een uitstap naar zee, Jan en Mieke die hun liefde en huwelijk vieren met familie en vrienden, een kersverse mama en papa die apetrots hun jongste spruit aan de wereld tonen, collega’s die met elkaar de laatste roddels van het voorbije congres delen. Bij wie moeten zij aankloppen voor een hoopvol, duidelijk signaal zonder beperkingen? Voor een kader waarin de ene zijn job kan uitoefenen en de ander opnieuw ten volle geniet van het leven.
Op plaatsen waar het eventueel kan, zoals stranden en recreatiedomeinen, troepen mensen samen en ontstaat chaos bij een gebrek aan duidelijkheid en organisatie. Waarom kan het aanbod niet verruimd worden? Geografische spreiding en social distancing kunnen zeker hand in hand gaan.
Onze wetenschappers bezitten over een uitzonderlijke kennis die broodnodig is en waar we dankbaar voor zijn. Maar wetenschap leert ons ook dat we als mens nood hebben aan sociaal contact om ons leven zin te geven. Laat ons dus allemaal samen een compromis zoeken. Laat ons die verbinding aangaan, vanuit onze eigen expertises. Laat ons op een gecontroleerde en veilige manier opnieuw samenkomen.
